۳۱شهریور ۱۳۵۹ - ۲۲سپتامبر ۱۹۸۱ آغاز جنگ خانمان‌سوز ایران و عراق

روز ۳۱شهریور سال ۱۳۵۹ جنگ خانمانسوز ایران و عراق آغاز شد. گرچه شروع جنگ با حمله گسترده عراق به ایران آغاز شد ولی اینک و پس از گذشت بیش از ۴دهه از آغاز جنگ و برملا شدن بسیاری اسناد، روشن شده که اگر تحریکات خمینی نبود آن جنگ هرگز آغاز نمی‌شد. زمینه‌های تجاوز عراق را خود خمینی با تحریکات مستمر، تحت شعار صدور انقلاب ایجاد نمود و هم او بود که از جنگ به‌عنوان موهبت بزرگ الهی استقبال کرد آغازگر جنگ عراق بود. اما پیش از آن این تحریک طرف عراقی از طریق دامن زدن به شعارهای توسعه‌طلبانه خمینی برای صدور به‌اصطلاح انقلاب به عراق بود که عراق را به حمله واداشت.

نمونه‌یی از این شعارهای خمینی بر ضددولت وقت عراق: (پیش از آغاز جنگ)

«صدام حسین بر اثر حکم شرعی کافر است. او طرفدار کفار است. این جرثومه فساد را از بین ببرید! ما هم کمک شما هستیم. این فاسد را از بین ببرید!

من به اونها سفارش می‌کنم، به ارتش عراق قیام کنند، این آدم را از بین ببرند».
بعد از شروع جنگ، خمینی از جنگ استقبال کرد و آن را «موهبتی الهی» نامید. خمینی با شعار «فتح قدس از طریق کربلا» وعده داد که جنگ را تا وقتی حتی یک خانه در تهران سالم مانده است، ادامه خواهد داد. خمینی آشکارا صلح را موجب دفن اسلام (رژیم) می‌دانست. او در جای دیگر گفت: «اگر این جنگ ۲۰سال هم طول بکشد، ما ایستاده‌ایم».

خسارت‌ها و ضایعات جنگ در طرف ایران:
۲میلیون کشته و معلول
۵۰شهر ویران شده
۴۰هزار اسیر
۳۰۰۰روستای نابود شده
۴میلیون آواره
۷۰۰۰مفقود
بیش از هزار میلیارد دلار خسارت مادی

خمینی برای ادامه‌ جنگ حتی طرح صلح خودش را هم که عراق پذیرفته بود، رد کرد.
اما واکنش مجاهدین در برابر جنگ بین ایران و عراق چه بود؟
به‌عنوان یک گواهی تاریخی، مجاهدین با شروع جنگ و اشغال بخش‌هایی از خاک میهنمان توسط قوای عراقی برای دفاع از مردم بی‌پناه میهن‌مان اقدام نمودند و موجی از شهیدان مجاهد نیز تقدیم کردند و در برابر تجاوز عراق، مانند سایر هموطنان به دفاع برخاستند اما پاسداران با اقدام به دستگیری مجاهدین مانع آنان می‌شدند.
در ایران و شاید جهان، به جز خمینی و باندش و یکی دو کشور متحدش، هیچ حزب، گروه، دسته یا حتی کشوری نبود که خواهان پایان یافتن جنگ نباشد. همه می‌گفتند جنگ بد است اما هیچ‌کس جرأت نمی‌کرد برخیزد و عملاً جلوی جنگ بایستد. تنها و تنها مجاهدین و هم‌پیمانان‌شان در شورای ملی مقاومت بودند که این حد از میهن‌پرستی را داشتند که از نام خود به نفع ختم جنگ بگذرند و همهٴ تهمت‌ها را به جان بخرند و پس از خرمشهر عملاً جلوی جنگ بایستند.
ترس از برچسب توسط خمینی و آنان‌ که سودی در ادامه جنگ داشتند باعث شده بود همه در برابر شعارهای جنگ‌طلبانه خمینی زیر نام دفاع از میهن قفل شوند و در مقام عمل، هیچ‌کس اقدامی برای ختم جنگ انجام ندهد! حتی بعد از آزادی خرمشهر که تمایل به صلح در مردم ایران هم به خواسته اکثریت تبدیل شده بود باز خمینی از ختم جنگ جلوگیری می‌کرد. کسی باید پیدا می‌شد و از نام و ننگ خود می‌گذشت، آستین‌ها را بالا می‌زد، انواع مارک‌ها و برچسب‌ها را به جان می‌خرید و جنگ را تمام می‌کرد و به آن خونریزی جنایت‌بارانه و نیز به بیوه شدن زن‌ها و یتیم شدن کودکان و ویرانی شهرها و نابودی روستاها پایان می‌داد. کسی باید با ارائه طرح صلح و متعاقب آن با امضای قرار داد صلح با عراق طلسم جنگ‌طلبی خمینی را می‌شکست.
و تنها کسی که شجاعت انجام این کار را داشت رهبر مقاومت، مسعود رجوی و سازمان مجاهدین خلق ایران بود.

چرا که نمی‌شد همزمان، هم جنگ را (به‌ویژه پس از خرمشهر) ضدمیهنی دانست و هم ایستادن در برابر آن را ضدمیهنی قلمداد کرد! این قبیل موضعگیری‌ها تا هزار سال دیگر هم نمی‌توانست جلوی جنگی را بگیرد که خمینی می‌خواست تا آخرین آجر سالم تهران به آن ادامه دهد. تاریخ و اعتراف‌های گاه و بیگاه سران رژیم ثابت کرده اگر مجاهدین ماشین جنگی خمینی را در هم نمی‌شکستند، خمینی تا همین امروز به جنگ ادامه می‌داد! قیام بر ضد جنگ به هر قیمت تنها و تنها از نیرویی ساخته بود که پروایی جز آزادی ایران و نجات جان میلیون‌ها هموطن در سر نداشته باشد. در این میدان تنها مجاهدین و شورای ملی مقاومت بودند که جسارت ورود داشتند.

اینان آن‌چنان خواستار صلح بودند که مسعود رجوی حتی پس از امضای قرارداد صلح با وزیر خارجه عراق در پاریس، رسماً اعلام کرد که این قرارداد صلح را اگر خمینی بپذیرد، وی پس از سرنگونی خمینی به الزامات آن ملتزم خواهد بود؛ اما خمینی پای صلح نیآمد تا وقتی که مجاهدین ابتدا نامشروع بودن آن جنگ را در اکثر پارلمان‌های دنیا به ثبت دادند و پس از آن، با عملیات خود، به‌ویژه عملیات بزرگ چلچراغ و فتح شهر مهران، اقدام به درهم شکستن ماشین جنگی خمینی کردند.
جنگ خونین ۸ساله بین ایران و عراق، سرانجام در ۲۷تیر سال ۱۳۶۷ رسماًبا پذیرفتن قطعنامه‌ ۵۹۸ شورای امنیت ملل متحد، از سوی خمینی خاتمه یافت.
خمینی که تا چند روز پیش از آن، می‌گفت تا آخرین خانه در تهران به جنگ ادامه خواهد داد، اکنون که‌ خوار و زبون به آتش‌بس تن داده بود، آن را «جام‌زهر» نامید!

جعبه سیاه جنگ ایران و عراق - (گزارش ویژه)

مقدمه:
”جنگ مانند هواپیما، جعبه سیاه داشت.
این جعبه سیاه، هنوز برای مردم باز نشده است.
در این جعبه سیاه، ۳۰هزار نوار ضبط‌شده و پخش‌نشده وجود دارد“

این، بخشی از گفته‌های پاسدار محسن رضایی دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام و فرمانده اسبق پاسداران در جنگ ضدمیهنی در یک مصاحبه تلویزیونی است که روز شنبه ۳مهرماه ۱۳۹۵ از رسانه‌های دولتی آخوندها پخش شد.

جنگی که پس از گذشت نزدیک به ۴دهه از پایان آن، هنوز ملت ایران (بزعم آخوندها) صلاحیت آگاهی از راز‌های پشت پرده آن‌ را ندارد!
بسیاری از مردم می‌خواهند بدانند چگونه آن جنگ، مانند بلای آسمانی ناگهان بر سرشان فرود آمد. جنگی که
۲میلیون کشته و معلول
۵۰شهر ویران شده
۴۰هزار اسیر
۳۰۰۰روستای نابود شده
۴میلیون آواره
۷۰۰۰مفقود‌الاثر
بیش از ۱۰۰۰میلیارد دلار خسارت مادی به‌بار آورد
جنگی که بچه‌های مردم را از کلاس درس به میدان‌های مین بی‌برگشت روانه کرد و بعد هم ناگهان و بی‌مقدمه با یک مراسم زهرخوران دراماتیک خمینی متوقف شد!

این تمایل به بیشتر دانستن، آنجایی اوج می‌گیرد که هرازگاهی نکات جدیدتری از ناگفته‌های آن جنگ، برملا می‌شود، نکاتی که مانند نمک بر زخم کهنه ملت، دردآور است. مانند همین گفته‌های اخیر محسن رضایی.

به‌عنوان نمونه محسن رضایی در همین مصاحبه مورد اشاره گفته:
”در سال اول جنگ، راهبرد نظامی نداشتیم“!
سوال:
اگر در سال اول جنگ، راهبرد نظامی نداشتید پس چرا همان اولین هیأت میانجی صلح کشورهای عضو کنفرانس اسلامی را که رفسنجانی گفت در همان اولین هفته جنگ (متشکل از یاسر عرفات و ضیاءالحق و حبیب شطی) آمدند دست‌به‌سر کردید؟ متن مفصل آن داستان را می‌توانید در سایت تابناک پاسدار رضایی ۶مهر ۹۳ بخوانید و حیرت کنید.

اگر فرضا آن طرح صلح را شرافت‌مندانه نمی‌دانستید چرا طرح صلح خودتان را که توسط عراق پذیرفته شد را رد کردید؟ طرح صلحی که توسط نخست‌وزیر وقت رجایی در سازمان ملل مطرح شده و به جهانیان عرضه شده بود. رژیم آخوندی پس از آنکه عراق این طرح را پذیرفت، در میان بهت و حیرت دیگران، طرح خود را رد کرد و آن را غیر قابل قبول دانست.

خوانندگان می‌توانند متن مفصل این داستان را هم در همان سایت تابناک رضایی به همان تاریخ ۶مهر ۹۳ بیابند و بخوانند و دندان خشم بر جگر خسته... .

قابل توجه این‌که این طرح در بیست‌وچهارمین روز جنگ از طرف رژیم ایران به سازمان ملل پیشنهاد شد. طرحی که بر اساس آن:
- متجاوز به مرز خود برمی‌گشت
- یک نیروی بی‌طرف در مرزها مستقر می‌شد تا دوباره تجاوزی صورت نگیرد و...
- بعد هم دادگاه و تعیین متجاوز و محاسبهٔ غرامت و سایر نکاتی که خود رژیم در طرح صلح پیشنهادی‌اش نوشته بود و...
اما هنگامی که عراق آن طرح را پذیرفت، خمینی و رژیمش همان طرح خودشان را ناعادلانه توصیف کردند و از اجرای آن سر باز زدند!

چیزی که تاکنون در تاریخ هیچ کشوری در تمامی طول تاریخ سابقه نداشته! و شگفتی افزون‌تر آنجاست که حالا و پس از گذشت ۴۳سال از شروع جنگ، فرمانده کل سپاه پاسداران رژیم در طول تمام سالیان جنگ، به‌راحتی می‌گوید: در سال اول جنگ، راهبرد نظامی نداشتیم!

به حرف او باید اضافه کرد:
راهبرد نظامی نداشتیم؛ ولی ۲۴روز پس از شروع جنگ، یک طرح صلح شرافتمندانه خودمان نوشتیم که سازمان ملل و عراق آن را پذیرفتند، اما...
اما چون جنگ، شروع نشده تمام می‌شد، خودمان طرح خودمان را رد کردیم! تا جنگ ادامه پیدا کند.

در ادامه همان مصاحبه، پاسدار محسن رضایی درباره سلسله عملیات ”والفجر“ گفته: (آن عملیات‌ها نباید انجام می‌شد) در ”سلسله عملیات والفجر“ همان مرحله اول، کافی بود و نباید مراحل بعدی اجرا می‌شد”!

کسانی که از کم و کیف سلسله عملیات ”والفجر“ خبر ندارند، نمی‌دانند همین جمله کوتاه (والفجر مقدماتی کافی بود و دیگر عملیات‌های و الفجر نباید انجام می‌شد) چقدر برای این مردم خرج برداشته؟! خون چندین و چند هزارشان را بر زمین ریخته و چه بسیار خانواده‌ها را بی‌سرپرست و متلاشی کرده!

به گواهی دانشنامه جنگ ایران و عراق (که یکی از اسناد رسمی رژیم در مورد جنگ ۸ساله است) پس از والفجر مقدماتی، ۱۰رشته عملیات دیگر به اسم والفجر ۱، ۲، ۳... تا ۱۰ انجام شد! در آن ۱۱عملیات، نزدیک به ۲۰۰هزار عراقی (بنا بر آمار اعلام شده از سوی رژیم) کشته شدند. منابع رژیم درباره تعداد کشته‌شدگان خود سکوت کرده‌اند، اما با توجه به استفاده خمینی از تاکتیک امواج انسانی، تنها خدا و همین سران جنایتکار رژیم می‌دانند تعداد کشته‌های ایران چندصد هزار نفر بوده؟!

عملیاتی که اینک با خونسردی تمام گفته می‌شود: نباید انجام می‌شد!

درباره همین عملیات والفجر مقدماتی، رفسنجانی در تاریخ ۷مهر ۱۳۷۹ در گفتگویی با روزنامه جمهوری اسلامی گفته بود: ”امام به‌عنوان فرمانده کل قوا، با مسائل نظامی آشنا نبود... . وقتی عملیاتی مانند والفجر، شکست می‌خورد و ناموفق می‌شد، اسمش را والفجر مقدماتی گذاشتند که در عملیات بعد جبران کنند!

نظر امام بر ادامه جنگ، قاطع بود. حتی اجازه نمی‌دادند که این بحث‌ها خدمت ایشان مطرح شود“.

راستی حال و روز مردمی که در همان جنگ‌ها عزیزان‌شان را از دست دادند و کانون خانوادگی‌شان از هم پاشید و اینک این جملات را می‌شنوند، چه کسی می‌تواند تصور کند؟ یک لحظه خود را جای آنها بگذارید و عزیزان‌تان را معادل عزیز از دست رفته آنها در نظر آوردید تا تلخی زهر خیانت آن پیرمرد ضدبشر را درکام خود بهتر حس کنید.

به‌عنوان یک نمونه دیگر از همین دست جنایت‌ها می‌توان به‌ عملیات کربلای ۴ اشاره کرد که باز هم محسن رضایی در همان مصاحبه گفته: ”در کربلای ۴ هم باید گردان‌ها را کم می‌کردیم“.

ژنرال عبدالحلیم ابوغزاله وزیر دفاع اسبق مصر در کتابش (جنگ ایران وعراق) تلفات طرف ایرانی را در کربلای۴، حدود ۱۲هزار نفر ذکر کرده و آن را بدترین جنگ از نوع خود در دنیا دانسته. (برخی کارشناسان نظامی همان سال‌ها، آن عملیات را خودکشی دیوانه‌واری نامیدند که تنها از یک فرمانده احمق قابل سرزدن است). اسناد رژیم مانند دانشنامه جنگ ایران و عراق ذکر می‌کنند که آن عملیات در همان ابتدا ”از کنترل و هدایت فرماندهی“ خارج شده بود. همین سند ذکر کرده: ”بسیاری از صاحب‌نظران نظامی معتقدند که فرار یکی از نظامیان بلندپایه به عراق و خیانت او باعث لو رفتن و اطلاع عراق از این عملیات و آمادگی او برای مقابله دقیق با مانور ایران شده بود“.

روز ۲۶خرداد سال ۱۳۹۴ جنازهٴ ۱۷۵غواص کشته شده در همین عملیات در تهران تشییع شد، در حالی‌که کسی درباره تصمیم جنایتکارانه آن عملیات، چیزی نگفت، جز این‌که همه چیز را به دروغ به پای خیانت ”منافقین“ بنویسند در حالی‌که حتی در اسناد رسمی آن عملیات، به خوبی روشن است که یکی از هم‌قطاران خودشان (یک نظامی بلندپایه!) عملیات مزبور را لو داده، اما طبق معمول همیشگی، همه چیز حتی تشییع جنازه غواص‌های خیانت شده هم به یک خیمه‌شب‌بازی دیگر برای پوشاندن جنگ‌افروزی خونین خمینی و همدستانش و فرصتی برای ”زدن به دشمن اصلی آخوندها“ یعنی مجاهدین تبدیل می‌شود.

(در حاشیه مطلب ذکر این نکته ضروری است که خبرنگاری در مصاحبه با پاسدار اسماعیلی کوثری در تاریخ ۸تیر ۹۴ می‌گوید: پاسدار باقری بعد از تلفات عملیات رمضان گفته بود: اول جنگ در دهلاویه ۷۰شهید دادیم همه تن‌شان می‌لرزید، حالا هزارتا، دو هزارتا، سه هزارتا... و اصلاً انگار نه انگار!)

و دقیقاً به همین علت است که رژیم آخوندها با تمامی جناح‌هایش با مستمسک ”سوءاستفاده دشمن“، از ”جعبه سیاه“ جنگ مانند تخم چشمش حفاظت می‌کند تا به‌دست مردم نیفتد!

این در حالی است که نظام سیاسی و اجتماعی عراق(یعنی طرف دیگر آن جنگ) اینک سال‌هاست که تقریباً به‌طور کامل از هم پاشیده و در سراشیب تجزیهٔ روزمره قرار گرفته و به قول آخوندها، بغداد به یکی از چند پایتخت رژیم؟! تبدیل شده. اما با همه این لاف و گزاف‌ها، حکومت آخوندها باز هم به بهانه سوءاستفاده دشمن، از بازگشایی جعبهٔ سیاه آن جنگ ضدمیهنی، سر باز می‌زند و حقایق آن جنگ و ناگفته‌های آن را، تا آنجا که می‌تواند و تا آنجا که توان کنترل جنگ و دعواهای باندی درون خودش را دارد، از مردم پنهان نگه‌می‌دارد.

هرازگاهی که در جریان جنگ قدرت جاری بین باندها و دستجات سیاسی آخوندهای حاکم، گوشه‌هایی از علل بروز آن فاجعه خونین(با میلیون‌ها کشته و معلول و بیش از ۱۰۰۰میلیارد دلار خسارت مادی) افشا می‌شود، فرصتی کوتاه برای دیدن بخشی از واقعیت‌های مرگبار و جنایتکارانه حکومت خمینی و خامنه‌ای و رفسنجانی و اطرافیان‌شان به‌وجود می‌آید.
مطالبی که مردم را در شگفتی فرومی‌برند.
این نوشته تلاش می‌کند، همین گوشه‌های برون افتاده از ”جعبه سیاه جنگ“ را به‌صورتی سرجمع در دسترس جویندگان حقیقت قرار دهد.

در این پژوهش تلاش شده تا پیش از هر چیز و بیش از هر منبعی، از اسناد منتشره توسط رژیم استفاده شود.

بخش اول:
آغاز جنگ ایران و عراق

بخش دوم
جنگ پیش از جنگ

بخش سوم
جنگ گسترده

مرحله اول تا عقب‌نشینی عراق به مرزهای بین‌المللی و آزادی خرمشهر

برای بیرون راندن نیروهای اشغال‌گر چه بهایی باید پرداخته می‌شد؟
در فاصله ۳۱شهریور ۱۳۵۹(روز حمله سراسری عراق به فرودگاه‌ها و شهرهای مناطق مرزی ایران)

بخش چهارم

عملیات‌هایی که نباید انجام می‌شد
خون‌هایی که نباید بر زمین ریخته می‌شد

نگاهی به فهرست سلسله‌ عملیات‌هایی که پس از خرمشهر انجام شد
عملیات‌هایی که نباید انجام می‌شد

بخش پنجم
آنان که پس از خرمشهر جان‌باختند