مجاهد شهید زهرا شفایی(مریم)مجاهدی صبور و مقاوم و یک مسئول جدی و منظم

مجاهد شهید زهرا شفایی(مریم) در سال‌در اصفهان متولد شد، تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در همان شهر گذراند. از سال‌به‌تهران آمد تا تحصیلاتش را در رشته زبان و ادبیات عربی در دانشگاه تهران ادامه دهد. او هم‌زمان با ورود به‌دانشگاه وارد فعالیتهای سیاسی ضدژریم شاه شد و در شمار عناصر فعال حرکتهای دانشجویی تهران بود. مریم بلافاصله پس از پیروزی انقلاب به‌صفوف دانشجویان هوادار مجاهدین پیوست. در جریان فعالیتهای دانشجویی هر روز مسئولیت‌پذیری بیشتری از خود بارز کرد و از پاییز59 به‌صورت حرفه‌یی در ارتباط با نهاد محلات تهران قرار گرفت و به‌عنوان یکی از مسئولان انجمنهای محلات جنوب تهران، سازماندهی و بسیج زنان هوادار سازمان در منطقه خاوران را برعهده گرفت. یکی از خواهران مجاهد دربارهٌ سابقه آشناییش با مریم و خصوصیات او نوشته است: «اولین بار، چند هفته بعد از 30خرداد60، با مریم شفایی آشنا شدم. برای نظارت بر کار تهیه کوکتل مولوتف و سه راهی به‌خانه‌یی رفته بودم که او مسئولیت بخشی از کارهای‌‌‌آن‌را‌برعهده داشت. چیزی که باعث شد در همان اولین دیدار با مریم او را کاملاًً در ذهنم برجسته کند، 2خصوصیت بارز بود. اول این‌که در عین سرعت و شتابی که درانجام کارهایش داشت، دقت و حساسیت بالایی به‌خرج می‌داد. دوم این‌که بسیار خونگرم و صمیمی بود. بعدها که او را بیشتر شناختم متوجه شدم که در کنار این ویژگیها بسیار پرانرژی، خستگی‌ناپذیر و در مقابل مشکلات و سختیها صبور و مقاوم است و از این جهت همیشه برایم یک کادر قابل تکیه و ارزشمند بود. هم‌چنین چند نمونه از برخوردهای مریم با عناصر دشمن تا مدتها به‌عنوان نمونه‌های آموزنده از هوشیاری امنیتی بر‌سر زبانها بود. یک‌بار که در جریان تظاهرات مسلحانه دستگیر شده بود، در اوین توانسته بود با استفاده از لهجه غلیظ اصفهانی این‌طور وانمود کند که تازه به‌تهران رسیده و در آن شلوغی مادرش را درخیابان گم کرده است و هیچ راه و چاره‌یی ندارد الا این‌که هر‌چه زودتر مادرش را پیدا کند و به‌این ترتیب بعد از دو روز ماندن در اوین پاسدارها را خام کرده بود»‌. یکی دیگر از همرزمانش نوشته است: «هنگامی‌که مریم به‌پایگاه ما منتقل شد، مجاهد شهید سوسن میرزایی از او به‌عنوان یک مسئول جدی و منظم یاد می‌کرد و این توصیف را ما در عمل مشاهده کردیم. در مورد رعایت ضوابط بسیار حساس و جدی بود. بارها یادآوری می‌کرد که: یک پایگاه سازمانی در شرایط جنگی دقیقاًً باید مثل یک پادگان نظامی‌باشد. همه چیز باید در جای خودش قرار بگیرد. سرانجام در روز 19اردیبهشت سال1361مریم همراه با همسرش مجاهدشهید حسین جلیلی‌پروانه و مجاهد شهید علی انگبینی در یک درگیری خیابانی در شمال تهران به‌شهادت رسید.