اول رجب، میلاد پنجمین پیشوای تشیع انقلابی
شکافندهٔ علوم زمان، خصم مرتجعان و جباران
امام محمد باقر(ع)
امام باقر، محمدبن علی، فرزند امام سجاد، در سال ۵۷ هجری قمری تولد یافت. مادرش از دختران امام حسن مجتبی به‌نام فاطمه بود. محمدبن علی ۳ساله بود که در میان خاندان حسینی لحظه لحظهٔ رنج‌های اسارت و زندان و پایداری کاروان حسینی در برابر ستم و جباریت یزیدی را که با پرچمداری زینب کبری رقم خورد با تمام وجود تجربه کرد.
در سال ۹۵ هجری قمری امام سجاد(ع) به‌شهادت رسید و امام باقر که ۳۷ساله بود رهبری جنبش را در یکی از پیچیده‌ترین و پرفتنه‌ترین دوران‌ها عهده‌دار شد.
برای عبور دادن جنبش از این سرفصل خطیر، امام باقر ۲کار سترک را به‌موازات هم پیش برد:
اول - مبارزه نظری علیه مدعیان ریایی دین و فقاهت و ترسیم مرزهای اسلام انقلابی با انواع گرایش‌های انحرافی که حکومت اموی به آنها دامن می‌زد.
دوم - تداوم راهی که با شکل دادن یک جنبش مخفی نیرومند و گسترده از شیعیان رزمنده و پاکباز و آگاه آغاز کرده بود، جنبشی که از شرق خراسان تا ماورای خَزَر و از ری تا آذربایجان و از فارس تا کوفه و بصره و اهواز گسترده بود.
از کلام آن حضرت است که لافضیلهَ کالجهاد و لاجهاد کالمجاهدهِ الهوی، هیچ فضیلتی برابر با فضیلت جهاد نیست و هیچ جهادی اهمیت مبارزه با هوای نفس را ندارد.
خلیفه اموی هشام‌بن عبدالملک که خود را از جانب جنبشی که تحت هدایت امام باقر پیوسته گسترش می‌یافت، در خطر می‌دید، سرانجام طی توطئه‌‌ای جنایتکارانه توسط والی خود در مدینه، آن حضرت را مسموم کرد و به‌شهادت رساند.
فروغ حیات امام محمد باقر علیه‌السلام، روز هفتم ذیحجهٔ سال ۱۱۴ هجری در ۵۷سالگی خاموش شد، اما درخشش ارزش‌هایی که خلق کرد و نوری که بر مسیر جنبش انقلابی تشیع تاباند، الهام‌بخش همه نسل‌هایی گردید که در مسیر رهایی و یگانگی و برای مجاهدت علیه سرکوب و ستم و ارتجاع و استثمار به‌پامی‌خیزند.
