۱۵ آوریل ۱۹۱۲ _ ۲۶ فروردین۱۲۹۱:
ساعت ۲۳۳۰ روز ۱۵ آوریل سال ۱۹۱۲ کشتی مسافربری تایتانیک که با ۲۲۰۷مسافر و خدمه از انگلستان عازم نیویورک بود در حوالی جزیره نیوفاوندلند کانادا با یک کوه یخ شناور برخورد کرد و چند ساعت بعد به‌‌زیرآب فرو رفت. دراین سانحه ۱۵۰۲تن جان باختند. این، یکی از بدترین حوادث دریایی در قرن گذشته بود که منجر به‌‌ایجاد سیستمهای مطمئن‌تر ایمنی و گشتهای حفاظتی دریایی شد.
تایتانیک به‌معنای هیولا، کشتی بخار بزرگی بود که طراح اصلی آن، مهندس ایرلندی، توماس اندروز بود. ناخدای کشتی، کاپیتان ادوارد جان اسمیت بود.
تایتانیک دارای ۲۷۰متر طول و ۲۸متر پهنا بوده و ۴۶۳۲۸تن وزن داشت. ارتفاع آن ۳۲متر بود که تقریباً ۱۱متر آن زیر آب قرار می‌گرفت. بااین‌وجود حتی بالاتر از بلندترین ساختمانهای شهری آن‌زمان می‌ایستاد. دارای سه دودکش واقعی و یک دودکش مجازی بود که برای افزودن بر حس عظمت و قدرت کشتی اضافه شده بود و نیز بخارات و دود آشپزخانه‌های متعدد آن‌را به‌بیرون می‌راند. تایتانیک بزرگترین شی متحرکی بود که توسط انسان ساخته شده بود.
گروهی از عالی‌مقام‌ترین مردم در این‌سفر همراه تایتانیک بودند. اشراف‌زادگان بریتانیا، صاحبان صنایع آمریکا، و زبدگان انجمن نیویورک و فیلادلفیا. همچنین بسیاری از مهاجرین فقیر که به‌امید شروع یک زندگی جدید در آمریکا یا کانادا جذب آن شده بودند.
سفر دریایی تایتانیک در ساوت‌همپتون به‌تاریخ دهم آوریل ۱۹۱۲آغاز شد. هنگام غروب کشتی در چربورگ فرانسه توقف کرد تا مسافرین بیشتری سوار کند. همان‌روز عصر به‌سوی کوئینزتاون ایرلند حرکت نموده و ساعت ۱:۳۰ دقیقه بامداد روز یازدهم آوریل به‌داخل پهنه اقیانوس‌اطلس روانه شد.
تایتانیک آنقدر جسیم بود که حرکت آن بر روی دریا احساس نمی‌شد. موتورهای بزرگ و پرقدرت آن هیچ‌کدام از ارتعاشهای آزارنده متداول در اقیانوس پیماهای دیگر را ایجاد نمی‌کردند. حتی زمانی که با حداکثر سرعت ۲۲گره دریایی (۴۱کیلومتر درساعت، که در زمره سریعترین کشتیهای آن‌زمان بود) حرکت می‌کرد، مسافرین داخل آن می‌توانستند از حداکثر آسایش برخوردار شوند.
در هنگام مسافرت، هوا صاف و دلپذیر بوده و دمای آب حدود ۱۲درجه سانتیگراد بود. زمستان سال ۱۹۱۲به‌طور غیرمعمولی معتدل می‌نمود. اعتدال هوا باعث کنده شدن مقادیر عظیمی یخ از نواحی قطبی و رانده‌شدن آنها به‌داخل اقیانوس شده بود. در روز یکشنبه۱۴آوریل، پنجمین روز مسافرت، تایتانیک پنج اخطار مختلف درباره مشاهده کوههای یخ دریافت کرد، اما کاپیتان کشتی چندان توجهی به‌این اخطارها ننمود. کشتی با سرعت ۲۲گره در حال حرکت رو به جلو بود و مدیراجرایی شرکت بروس‌آیسمی اعلام کرد که یک‌روز زودتر از برنامه به‌نیویورک خواهند رسید.
در ساعت ۱۱:۴۰، یکی از دیده‌بانان کشتی که در آشیانه خدمه حاضر بود، کوه‌یخ عظیمی را که به‌طرز خطرناکی در جلو و نزدیک کشتی بود مشاهده کرد. او به‌ناخدا یکم مورداک اعلام خطر کرد و مورداک سراسیمه دستور داد که کشتی تماما به‌سمت چپ بگردد. او به‌موتورخانه دستور داد که گردش پروانه‌ها را معکوس کنند. کشتی به‌آرامی به‌چپ گردید، اما تایتانیک بسیار بزرگ بود و بسیار سریع حرکت می‌کرد، و کوه‌یخ نیز بسیار نزدیک بود.
سی وهفت ثانیه بعد پهلوی سمت چپ کشتی به‌قسمت زیر آب کوه‌یخ کشیده شده و شکافی به‌طول ۱۰۰ متردر بدنه کشتی ایجاد شد. آب به‌سرعت وارد قسمتهای کشتی شد و از آنجایی که شکاف بسیار طویل بود، بیشتر قسمتهای کشتی همزمان شروع به‌پرشدن از آب کردند.
بدین‌ترتیب یکی از بزرگترین حوادث کشتیرانی طول تاریخ آغاز شد. در طول شبی پر از حادثه و وحشت، ۷۰۵نفر از مسافرین، نجات یافته، و ۱۵۰۲نفر باقیمانده یا در داخل آبهای منجمد اقیانوس‌اطلس جان سپردند، و یا همراه بدنه عظیم کشتی که در حین فرورفتن در آب به‌دو تکه شد، به‌قعر اقیانوس رفتند.
بدنه تایتانیک در سال ۱۹۸۵ توسط رابرت بالارد، به‌کمک سونار در اعماق اقیانوس‌اطلس کشف شد. در این اکتشاف از یک زیردریایی کوچک که قادر به‌نفوذ در عمق دریاها بود استفاده شد. این اولین‌باری بود که تایتانیک پس‌از سال ۱۹۱۲ دوباره دیده می‌شد.
