۲۲ژوئن ۱۹۴۰ - ۱ تیر۱۳۱۹:
روز ۲۲ ژوئن سال ۱۹۴۰ به‌دنبال شکسته شدن خط دفاعی فرانسویها در ”ماژینو” و تصرف شهر پاریس توسط قوای هیتلر، دولت وقت فرانسه به شکست نظامی اعتراف کرد و تن به امضای قرارداد ترک مخاصمه و خلع‌سلاح ارتش خود داد. از این زمان نیروهای مقاومت فرانسه به رهبری ژنرال دوگل مبارزات خود را علیه نازیها آغاز کردند. دوگل به انگلستان رفت و شورای ملی مقاومت فرانسه را درآن‌جا تشکیل داد. این شورا تا آزادی فرانسه رهبری مبارزات مردم فرانسه را برعهده داشت.
خط دفاعی ماژینو:
این خط عظیمترین و مستحکمترین خطِ دفاعی نظامی است که جهان تاکنون به‌خود دیده است. منظومه‌یی از استحکاماتِ گوناگون با ویرانگرترین سلاحها و رؤیایی‌ترین امکاناتِ رفاهی پرسنل. حفاظت‌شده در اعماقِ زمین و استتارشده در بهترین پوششهای طبیعی.
خط دفاعی ماژینو شامل یک‌رشته استحکامات به طول ۳۲۲ کیلوتر بود که به‌منظور دفاع از مرزفرانسه در مقابل آلمان ساخته شد.
احداث این خط دفاعی بیش‌از ده‌سال به‌طول انجامید.
از این خط، به ناوِ جنگیِ بتونی بر روی خشکی هم تعبیر شده است. نقاط حساس و مستحکمِ این خط ِدفاعی، دارای تسلیحات و تجهیزاتِ اضافی بودند. این نقاط دارای تونل‌های زیرزمینی، مخازنِ مهمات و محل‌هایی برای استقرارِ سربازان بودند که مجهز به تهویه برای محافظت سربازان در برابر حملات شیمیایی بود. تسلیحات، شاملِ یکانهای متعددِ توپخانه، خمپاره‌اندازها و مسلسل‌های گوناگون بود.
گرچه نظامیان و برخی سیاستمدارانِ هوشیار اروپایی، خیزِ فاشیسم برای بلعیدنِ اروپا را از همان ابتدای کار، تشخیص داده بودند و درپی آماده‌سازیهایی برای مقابله با آن بودند ولی سردمداران مماشاتگرِ اروپا، پشتِ ترس و زبونی خود، یک فاجعه عظیم را برای ملتهایشان، تدارک می‌دیدند.
آندره ماژینو وزیر دفاع فرانسه در سالهای ۱۹۲۰، از معدود کسانی بود که تهدیدِ آینده کشورش را به‌خوبی دریافته بود. فکر ایجادِ یک خطِ دفاعی، در مرزهای فرانسه با آلمان، یعنی از کوهستانهای مرزِ سوئیس تا ساحلِ مانش، از آنِ اوست
اما سیاست بزدلانه سیاستمداران و رهبرانِ سیاسی اروپا، آنچنان خود فریبی‌یی به‌بار آورد که ترس از جنگی که هیتلر در عالم واقع، مدتها بود آن‌را شروع کرده بود وتمایلِ اینان به گریز از این واقعیت نامطلوب، ساده‌ترین ارزیابی‌های آنها را نیز اسیرِ همین تمایلات خفت‌بارشان کرد. تا جایی‌که تنها شلیکِ رعدآسای توپها وغرشِ تانکهای آلمانی بود که آنها را از خواب ِ خرگوشی درآورد.
نیروهای آلمان، بعد از ویران‌کردن ِکامل ِروتردام و اشغال هلند، خط دفاعی ماژینو را ازطریق بلژیک و لوکزامبورگ که بی‌طرف بودند دور زده و حمله به فرانسه را آغاز کردند.
رهبران فرانسوی و فرماندهان نظامی نالایق آنها، کماکان در این امید بودند که با کنار کشیدن از معرکه، خود را از این جنگ درببرند.
ژنرال گاملن و سایر رهبران و فرماندهان شکست‌خورده، سرگیجه گرفتند.
حمله برق‌آسای تانکهای آلمانی، تانکهای برترِ فرانسوی را که از حمایتِ توپخانه قویتری هم برخورداربودند درهم‌شکست، و ماژینو با تمام استحکاماتش، فروریخت
آنها در حالی شکست خوردند که پیش از این، در ذهن و ضمیرِ خود، نبرد را واگذار کرده و از آن گریخته بودند.
ازآن‌پس، تنها نورِ امید، مقاومت فرانسه بود که آن‌سوی دیواره‌های آن تونلِ تاریک ِ ترسها و دلهره‌ها قرار داشت.
طی سالیان بعد، مقاومتِ فرانسه با شتافتن به‌سوی فاشیستها، و با فراخواندنِ حماسیِ دشمن به‌هماوردی، صحنه‌های پرافتخاری آفرید و غرورِ فرانسه را بازگرداند.
