و من النّاس من یعجبک قوله فی‌الحیاة الدّنیا ویشهد اللّه علی ما فی قلبه وهو ألدّ الخصام وإذا تولّی سعی فی‌الأرض لیفسد فیها ویهلک الحرث والنّسل واللّه لا یحبّ الفساد (سوره بقره ـ آیه ۲۰۴)
ریاکارانی هستند که سخنشان درباره زندگی دنیا و ناچیزشمردن آن، تو را به تحسین وامی‌دارد. آنها خدا را بر ادعاهای خود گواه می‌گیرند. اما درهمان‌حال دشمن‌ترین دشمنان خدا و انسانند. آنگاه که به حکومت رسند، در زمین، فساد کنند و نسل بشر و کشت و تولید را به‌تباهی کشند و خدا فساد را دوست نمی‌دارد.
آخوندهای پلید حاکم بر ایران، بارزترین مصداق این آیاتند. مردم‌فریبان ریاکاری که پیش‌از حاکم‌شدن، به‌طرز اعجاب‌آوری از دین و خدا و آیین و عدالت و کرامت انسان سخن می‌راندند اما آنگاه که به حکومت رسیدند، با ولع سیری‌ناپذیری به چپاول مردم پرداختند و بساط فساد خود را در همه‌جا گستردند و به تعرض به جان، مال و ناموس انسانها برخاستند و همه جنایتهای خود را نیز در پوشش دین و آیین و تحت نام اسلام و قرآن و پیامبر مرتکب شدند.
- اما دین سراسر مهربانی و بخشایش محمدی کجا و این‌همه غارت بی‌حدوحصر و این‌همه تروریسم و ریختن بی‌محابای خون انسانها کجا؟
- پیامبری که وجودش و پیامش همه رحمت خدا بر جهانیان است، کجا؟ و قتل‌عام زندانیان سیاسی، ربودن انسانهای بی‌گناه، سربریدن گروگانهای بی‌دفاع و بمب‌گذاری در بازارها و خیابانها کجا؟
- اسلامی که پیامبرآن، منادی رهایی زنان بود، کجا؟ و زن‌ستیزی دیوانه‌وار، تجاوز به زنان زندانی، اعدام زنان باردار و محروم‌ساختن زنان از اولیه‌ترین حقوق انسانی کجا؟
- دینی که پیامش برادری و مودت بین همه آحاد انسانی است، کجا؟ و این‌همه تفرقه‌افکنی میان سنی و شیعه و بین مسلمانان و پیروان سایر ادیان و این‌همه جنگ‌افروزی و فتنه‌انگیزی جنایتکارانه از عراق تا لبنان و فلسطین و شرق آسیا و اروپا و آمریکا کجا؟!
