عمــل صــالـح
در اسلام اصیل و انقلابی، عمل صالح رهائی‌بخش و یکتاپرستانه وجه تمایز عینی و واقعی بین شرک و ایمان است. پس عملی را که در هر دوره تاریخی در جهت امحای ستم و استثمار باشد عمل صالح گویند.
”فلیعمل عملاً صالحاً ولا یشرک بعباده ربّه أحداً“
”بایستی که به‌عمل صالح بپردازند ـ و بلافاصله بعداز آن ـ به عبادت خدا شرک نورزند“
اعمال نیک، بسیارند ولی در هرزمان فقط یک عمل هست که می‌تواند صالح و شایسته «یعنی سزاوارترین عمل» تلقی شود. آن‌هم عملی است که موازی یا هرچه موازی‌تر با بردار تکامل باشد، عملی که مصالح کمال‌طلبانه را به‌بهترین وجه تأمین بکند.
دستگیری از یک فقیر، حفاظت از خانواده و فرزندان برای این‌که به فساد کشیده نشوند، شرکت فعال در مبارزه اجتماعی به‌خاطر امحاء بهره‌کشی، همگی اعمالی خوب و نیکو هستند، ولی در این میان یکی از این اعمال هست که مناسب‌ترین و شایسته‌ترین عمل محسوب می‌شود.
شایسته‌ترین انتخاب، همان عملی است که در جهت حل تضاد اصلی جامعه، یعنی مبارزه برای سرنگونی رژیم آخوندی، انجام می‌شود که دقیقاً مکمل ایمان است. بقیه اعمال هر چقدر خوب و نیکو باشد نقش فرعی دارند؛ و عمل صالح محسوب نمی‌شوند.
بنابراین، به استناد قرآن، ایمان بدون عمل صالح امکان ندارد، تک‌پایه است، واژگون‌شدنی و فروریختنی است. غیر از این هرچه هست، ولو کار نیکی باشد، ولی فرعی و خرده‌کاری است. اصولاً ایمان را عمل صالح بالا می‌برد و به اوج می‌رساند.
”إلیه یصعد الکلم الطّیّب والعمل الصّالح یرفعه“
هر پدیده و کلمه پاکی بجانب او صعود می‌کند.
چگونه؟
”والعمل الصّالح یرفعه“
عمل صالح است که ایمان را بالا می‌برد.
