در روشنای رمضان(۵)

فرازی از سخنان علی علیه‌السلام ـ قسمتی از خطبه ۲۰۷ نهج‌البلاغه

امیرالمومنین علیه‌السلام خطاب به کسی که زبان به ستایش او گشوده بود، چنین گفت:

فلا تکلمونی بما تکلم به الجبابره
مبادا با من چنان سخن بگویید که با جباران و دیکتاتورها صحبت می‌کنید
ولا تتحفظوا منی بما یتحفظ به عند اهل البادره
نزد من پرده‌پوشی نکنید، از آن پرده‌پوشیها که نزد سلاطین خشمگین می‌کنند.( بله قربان! همه کارها درست است)!.
ولا تخالطونی بالمصانعه
پیش من ظاهرسازی نکنید.
ولا تظنوا بی‌استثقالا فی حق قیل لی
مبادا گمان کنید که شنیدن حرف ”حق“ برایم سنگین و دشوار است.
… فلا تکفوا عن مقاله به‌حق او مشوره بعدل
مبادا مرا به‌حال خودم رها کنید، مبادا گمان کنید به گفتار حق شما و به اندرز و مشورت منصفانه شما نیازی ندارم.
فانی لست فی نفسی بفوق آن أخطئی
چرا که من خود را خطا‌ناپذیر نمی‌دانم.
ولا آمن ذلک من فعلی الا أن یکفی الله من نفسی ماهو أملک به منی.
من خود را از اشتباه در امان نمی‌دانم و از نفس خویش آسوده خاطر نیستم.
فانما انا و انتم عبید مملوکون لرب لارب غیره
بدانید که تفاوتی بین من و شما نیست، هم من و هم شما بنده‌هایی هستیم. بنده خدایی که بالاتر از او خدایی نیست.


آری، این همان علی گردن‌فراز است، شیر پیروزمند میدانهای جنگ که هیچ‌کس ترس و تزلزل او را در سهمگین‌ترین معرکه‌ها ندید. او پشت پهلوانها را به خاک می‌مالید، و هم او در برابر مردم، چنین خاضع و فروتن است، نه از موضع ظاهرسازی، بلکه از موضع وقوف و آگاهی کامل نسبت به مسئولیت خود به‌عنوان رهبر و الگوی همیشگی برای تاریخ انسان.