ومن النّاس من یعجبک قوله فی‌الحیاة الدّنیا ویشهد اللّه علی ما فی قلبه وهو ألدّ الخصام وإذا تولّی سعی فی‌الأرض لیفسد فیها ویهلک الحرث والنّسل واللّه لا یحبّ الفساد (سوره بقره ـ آیه ۲۰۴)
ریاکارانی هستند که سخنشان درباره زندگی دنیا و ناچیزشمردن آن، تو را به تحسین وامی‌دارد. آنها خدا را بر ادعاهای خود گواه می‌گیرند. اما درهمان‌حال، دشمن‌ترین دشمنان خدا و انسانند. آنگاه که به حکومت رسند، در زمین فساد کنند و نسل بشر و کشت و تولید را به‌تباهی کشند و خدا فساد را دوست نمی‌دارد.
آخوندهای پلید حاکم بر ایران، بارزترین مصداق این آیاتند. مردم‌فریبان ریاکاری که پیش‌از حاکم‌شدن به‌طرز اعجاب‌آوری از دین و خدا و آیین و عدالت و کرامت انسان سخن می‌راندند اما آنگاه که به حکومت رسیدند، با ولع سیری‌ناپذیری به چپاول مردم پرداختند و بساط فساد خود را در همه‌جا گستردند و به تعرض به‌جان مال و ناموس انسانها برخاستند و همه جنایتهای خود را نیز در پوشش دین و آیین و تحت نام اسلام و قرآن و پیامبر مرتکب شدند.
اما دین سراسر مهربانی و بخشایش محمدی کجا و این‌همه غارت بی‌حدوحصر و این‌همه تروریسم و ریختن بی‌محابای خون انسانها کجا؟
- پیامبری که وجودش و پیامش همه رحمت خدا بر جهانیان است، کجا؟ و قتل‌عام زندانیان سیاسی، ربودن انسانهای بی‌گناه، سربریدن گروگانهای بی‌دفاع و بمب‌گذاری در بازارها و خیابانها کجا؟
- اسلامی که پیامبر آن منادی رهایی زنان بود، کجا؟ و زن‌ستیزی دیوانه‌وار، تجاوز به زنان زندانی، اعدام زنان باردار و محروم‌ساختن زنان از اولیه‌ترین حقوق انسانی کجا؟
- دینی که پیامش برادری و مودت بین همه آحاد انسانی است، کجا؟ و این‌همه تفرقه‌افکنی میان سنی و شیعه و بین مسلمانان و پیروان سایر ادیان و این‌همه جنگ‌افروزی و فتنه‌انگیزی جنایتکارانه از عراق تا لبنان و فلسطین و شرق آسیا و اروپا و آمریکا کجا؟!
