خدایا!
تو با عتاب در کتابت ما و تمام انسانهای مسئول و بیدار را خطاب قرار داده و گفته‌یی شما را چه شده است؟ چرا در راه خدا و ستمدیدگان به پیکار برنمی‌خیزید؟ آنان مردان، زنان و کودکانی هستند که فریاد استغاثه آنان بلند است و پیشتاز و یاری‌کننده می‌جویند. این نهیبی است به هر وجدانی که به ستم آلوده نشده و هنوز بارقه‌یی از انسانیت در آن باقی است.
خدایا!
شنیدیم. به گوش جان شنیدیم و اجابت کردیم.
آری، امروز در میهن ما، در زیر نعلین آخوندها، فریادهای عاصی زنان، مردان و کودکان ایرانی در هر کوی و برزن به آسمان بلند است. روزی نیست که کوچه‌ها و خیابانهای شورشی ایران با شعارهای آتشین آذین نباشد. روزی نیست که زنان فلک زده و غارت شده در پشت درهای بسته مؤسسات غارتگر این نظام، خشم خود را ابراز نکنند و برای حق به یغما رفته خود به اعتراض نپردازند. روزی نیست که مادران داغدار فرزندان اعدام شده با اضطراب در دلهای آنان به‌خاطر جگرگوشگان در آستانه اعدام خود منزل نکنند. روزی نیست که کودکان گرسنه برای یافتن لقمه نانی به زباله‌گردی یا شغل‌های خیابانی روی نیاورند. روزی نیست کشاورزان محروم ایرانی برای حقآبه خود به خیابانها نریزند. روزی نیست که خون کولبران محروم صخره‌های صعب‌العبور را رنگین نکند.
در حکومت دجالان ستم و اجحاف تا آنجا خیمه گسترانده که هوا برای نفس کشیدن و آب برای آشامیدن یافت نمی‌شود.
خدایا!
فطر رهایی ملت ما را نزدیک و نزدیک‌تر گردان!
ما را یاری کن که فریادهای خلق به جان آمده خود را با هر آنچه در توان داریم اجابت کنیم و بازوان نیرومندی برای احقاق حق آنها باشیم.
