روز اول اسفند ۱۳۸۹ به مناسبت آیین یادبود شهدای قیام ۲۵بهمن که طی آن صانع ژاله و محمد مختاری به شهادت رسیده بودند، تظاهراتی در چند شهر ایران برگزار شد.
در بخشی از اطلاعیه قیام اول اسفند ـ شماره ۲ دبیرخانه شورای ملی مقاومت ایران آمده است:
«مردم و جوانان غیور در نقاط مختلف شهر از جمله میدان ونک و چهارراه ولیعصر، میدان هفت تیر، خیابان سهروردی و خیابانهای منتهی به خیابان آزادی با شعار مرگ بر دیکتاتور دست به تظاهرات‌زده‌اند. این تظاهرات در اعتراض به سرکوب گسترده معترضان در قیام ۲۵بهمن و برای گرامی‌داشت یاد شهیدان صانع ژاله و محمد مختاری برپا شده است. نیروهای سرکوبگر رژیم با پرتاب گاز اشک‌آور و یورش به مردم درصدد پراکنده ساختن آنها هستند.
تظاهرات دانشجویان و جوانان و مردم در اول اسفند ۸۹ یکی از برجسته‌ترین اعتراضات بود. در این تظاهرات با وجود جو غلیظ امنیتی و حضور گستردهٔ نیروهای سرکوبگر، مردم از همان ظهر تجمع کردند و ضمن شعارهای اعتراضی علیه حکومت آخوندی، یاد شهدای قیام ۲۵بهمن را گرامی داشتند.
در اطلاعیه قیام اول اسفند شماره ۸ شورای ملی مقاومت با عنوان «خروش شعار «کشته ندادیم که سازش کنیم، رهبر قاتل را ستایش کنیم!» آمده است:
بنا بر گزارش شاهدان عینی تهران روز یکشنبه چهره‌ای دیگر به خود گرفت و شهر غرق آتش و دود و گازهای اشک‌آور و فلفل بود و صدای تیراندازی از خیابانهای مختلف به گوش می‌رسید. درگیریهای شدید از جمله در اطراف تلویزیون آخوندی و امیرآباد گزارش شد. مردم با پرتاب سنگ و آتش زدن منابع زباله از خود دفاع می‌کردند. در میدان ونک بین جوانان و نیروهای ضدشورش جنگ تن‌به‌تن شده بود. این درگیری با پرتاب گاز اشک‌آور مزدوران، به سمت میرداماد و خیابان کازرون جنوبی کشیده شد. صدای تیراندازی در این منطقه تا یوسف‌آباد زیاد بود. در ولیعصر خروش شعار «کشته ندادیم که سازش کنیم، رهبر قاتل را ستایش کنیم!» به گوش می‌رسید.
در جنوب تهران نیز مردمی که از خیابان راه‌آهن به سمت ولیعصر حرکت می‌کردند، در بین راه با نیروهای سرکوبگر درگیر شدند.
در سنندج، مزدوران مسلح رژیم به گشت‌زنی در شهر پرداختند. رژیم آخوندی با راه‌انداختن یک کارناوال مسخره تلاش کرد وحشت خود از اعتراض گسترده و اعتصاب سراسری مردم این شهر را پنهان کند. بسیجیان و سربازان و مزدوران لباس‌شخصی با صدای ساز و دهل درصدد تشدید فضای ارعاب در این شهر بودند. علاوه بر سنندج و مهاباد شهر بوکان نیز یکپارچه در اعتصاب بود.
در شیراز، علاوه بر درگیریهای خشونت‌بار در خیابان و چهارراه ملاصدرا، مزدوران به تظاهرات مردم در میدان نمازی نیز تیراندازی کردند».(دبیرخانه شورای ملی مقاومت ایران ـ اول اسفند ۱۳۸۹)
در تظاهرات همبستگی با شهیدان در شیراز، دانشجوی زیست‌شناسی حامد نورمحمدی به‌دست سرکوبگران حکومتی از پل به پایین انداخته شد و در دم به شهادت رسید. یکی از دوستان حامد در دانشگاه شیراز، همان زمان در مصاحبه با صدای آمریکا علت شهادت وی را این‌گونه شرح داد: «دوست عزیز ما حامد نورمحمدی بالای پل فلکه دانشجو بود. وقتی نیروها حمله می‌کنند، کسی توی حال خودش نبوده و در حال فرار بودند. ولی چند نفر می‌بینند که از یک نفر خون پخش می‌شود و لکه‌های خون به اطرافش می‌ریزد و یک دفعه از پل به پایین پرتاب می‌شود. رئیس دانشگاه گفتند که ایشان با ماشین تصادف کردند، در حالی که اصلاً آنجا محیط و محلی برای عبور پیاده نیست. کسانی که احضار شدند، تهدید شدند که تحت هیچ شرایطی حرفی نزنند. زمانی هم که تعدادی از دوستانش در خوابگاه خرما توزیع می‌کردند، حفاظت آنها را احضار می‌کند و تهدید به اخراج و تعلیق می‌کند. حدود ۲۵نفر را در این دو سه روزه تهدید به اخراج کرده‌اند».
در بخشی از اطلاعیه شماره ۶قیام اول اسفند شورای ملی مقاومت ضمن اشاره به قیام در سایر شهرهای میهن آمده است:
«در مهاباد، در میدان اصلی شهر درگیری شدیدی بین مردم و پاسداران سرکوبگر به‌وقوع پیوست. مزدوران به‌طور مستقیم به مردم شلیک کردند. مردم متقابلاً کامیون پاسداران را به آتش کشیدند.
در مریوان، درگیری شدیدی بین جوانان و نیروهای لباس‌شخصی در میدان اصلی شهر به‌وقوع پیوست. شب گذشته نیز بین مردم با مهاجمان مزدور درگیر شدند.
در اصفهان، از ساعت ۱۸در دروازه شیرازِ اصفهان هزاران نفر شعار مرگ بر دیکتاتور می‌دادند. در چهارباغ بالا نیروهای امنیتی رژیم تلفنهای مردم را می‌گرفتند و حافظه آن را خالی می‌کردند.
در رشت، مزدوران مردم را وحشیانه با زنجیر و کابل مضروب و مجروح می‌کنند تا از پیوستن آنها به جوانان تظاهر کننده جلوگیری کنند.
در کرمان در میدان آزادی، خیابان کوثر، بلوار جمهوری و در زاهدان در خیابان دانشگاه به سمت میدان امام علی تجمع و تظاهرات جریان داشت».(دبیرخانه شورای ملی مقاومت ایران ـ اول اسفند ۱۳۸۹)
یادآوری می‌شود که روز ۲۵بهمن ۱۳۸۹ شهرهای ایران شاهد تظاهرات بزرگ ضدحکومتی بودند: تهران، شیراز، رشت، مشهد، اصفهان، کرمانشاه، کرمان، یزد، نجف‌آباد، بابل، ساری و...
تظاهرکنندگان از چند روز قبل درخواست جواز برگزاری تظاهرات برای همبستگی با قیامهای تونس و مصر کردند. وزارت کشور آخوندی مجوز قانونی نداد. مردم خودشان از طریق شبکه رسانه‌های مجازی اطلاع‌رسانی کردند و جواز حضور قانونی و حق مسلم خود را در خیابان‌ها به گوش و چشم حکومت آخوندی رساندند.
به‌دنبال قیام قهرمانانه مردم ایران در ۲۵بهمن و اول اسفند ۸۹، مریم رجوی طی سخنانی در کنفرانس بین‌المللی پاریس، ضمن تقدیر از قیام‌آفرینان و تجلیل از شهیدان گفت:
«به تمام قیام‌کنندگان برای دموکراسی و آزادی درود می‌فرستم. برای ادای احترام نسبت به همه آنها، به‌ویژه قهرمانانی که در قیامهای ۲۵بهمن و اول اسفند در ایران جان باختند، یعنی صانع ژاله، محمد مختاری و حامد نورمحمدی یک دقیقه با هم کف می‌زنیم.
دوستان عزیز!
امواج آزادی تمام منطقه را فراگرفته است. هیچ کشوری از این موج مصون نمانده و نخواهد ماند. اکنون باید بپرسیم چرا این خیزش‌ها حالت انفجاری به خود گرفته است؟ چه عواملی تابه‌حال بروز آنها را به تأخیر انداخته است؟ سیاست غرب نسبت به این کشورها چه مسیری را طی کرده است؟ و چه چشم‌انداز‌ها و وظایفی در برابر ماست؟
حقیقت این است که مردم این کشورها پیوسته از دیکتاتوری، فقر و فساد رنج برده‌اند. حقوق بنیادین، خواست‌های مشروع و آرمانهای دموکراتیک آنها به بدترین صورت پایمال شده است.
اهمیت تظاهرات ۲۵بهمن از این روی بود که پس از نمایش‌ها و سیرک‌های سالانهٔ ۲۲بهمن آخوندی شکل گرفت. در نمایش‌های ۲۲بهمن برخی سرکردگان سیاسی و نظامی رژیم، تظاهرکنندگان را تهدید کرده بودند که دست از اعتراض و تظاهرات بردارند.
شعارهای تظاهرات ۲۵بهمن و اول اسفند ۸۹ گویای نفرت سراسری ایران نسبت به تمامیت نظام آخوندی است؛ برخی از این شعارها کماکان در قیامهای گوناگون جوانان و مردم ایران جریان دارد و خواسته‌ها و مطالبات آنان را بیان می‌کند:
«مرگ بر دیکتاتور! / مرگ بر اصل ولایت فقیه! / سید علی بدونه، به‌زودی سرنگونه! / مبارک، بن‌علی، نوبت سید علی! / خامنه‌ای قاتل است، ولاتیش باطل است! / تهران یا قاهره، دیکتاتور باید بره!».
گزارش لحظه‌به‌لحظهٔ تظاهرات سراسری ۲۵بهمن و تجمعات روز اول اسفند توسط تظاهرکنندگان روی شبکه‌های رسانه‌های مجازی می‌رفت و یک‌باره یک افشاگری و روشنگری وسیع داخلی و بین‌المللی علیه حاکمیت آخوندی شکل گرفت.
به موازات این خبررسانی مردمی، رسانه‌های خبری مهم دنیا مثل سی.ان.ان، رویترز، فاکس‌نیوز، بی.بی.سی، الجزیره، توئیتر، فیس‌بوک و خبرگزاری فرانسه به تظاهرات و تجمعات مردم پوشش دادند.
در تظاهرات اول اسفند و ۲۵بهمن ۸۹ صدها تن از تظاهرکنندگان توسط سرکوبگران نیروی انتظامی، لباس‌شخصی‌ها و گارد ویژه ضدتظاهرات دستگیر شدند. بسیاری خبرگزاریها تعداد دستگیرشدگان تظاهرات ۲۵بهمن ۸۹ را بین ۱۴۰۰ تا ۱۵۰۰نفر اعلام کردند؛ ولی سرکردهٔ نیروی انتظامی وقت احمدرضا رادان این تعداد را ۱۵۰نفر اعلام کرد! ادعای دروغین فرمانده نیروی انتظامی وقتی توسط رسانه‌ها و خبرگزاریها به سخره گرفته شد که خانواده‌های دستگیرشدگان لیست بلند ۱۴۰۰نفرهٔ فرزندان و خویشانشان را جلو زندانهای حکومتی در تهران و شهرستانها علنی کردند.
قیام سراسری ۲۵بهمن و اول اسفند ۸۹ با وجود سرکوبگری و جنایات حاکمیت ولایت فقیه، سبب‌ساز پاشیدن تخم خروش و شورش بیشتر بر خاک ایران گشت. در ۸سال گذشته و در سالگردهای آن قیام بزرگ که یادواره‌های قیام در قیام گشته است، مردم ایران به بلوغ شایسته‌تری نیز در مرزبندی قاطع با حاکمیت آخوندی رسیده‌اند. قیام دی و بهمن ۹۶ و قیامهای پیاپی ۹۷ گواه خاموشی‌ناپذیری قیامهای مردم ایران طی ۲دهه گذشته است.
گرامی باد یاد و خاطرهٔ شهدای ۲۵بهمن و اول اسفند ۸۹ که گواهان همارهٔ قیامهای اقشار مردم ایران تا سپیدهٔ خجستهٔ آزادی هستند...
